شعر فار سی درمورد آزاده که با خدادر محبس راز نیازمیکرد

 گر ک ملت خداشکر ائده آ زادلرگلدی

 

 

            

((حق گفتن در اسارت آنهم در زندان بعث ها))

 ================================

گو شه زندا ن بر عا شق  با غ فر دو س جنا ن است
در  ا سیر ی حق گفتن  کا ر مر د قهر ما ن است 

--------------------

جا ن نثا را ن زیا د ی د ر  شکنجه جا ن سپر د ند  
آری آ ن زند ا ن دشمن پا یگا ه عا شقا ن است  

-------------------------
بو د در زندان ها رو ن یک زما ن مو سی ابن جعفر

       ا ما آ ن زند ا ن صدام پر زمو سا ی زما ن است

------------------------

دو ست میدار د مکا ن خلو تی را عا رفا ن
نیمه  شب ها عبا دت کا رها ی ز ا  هد ا ن است 

-----------------------------

رو ز و شب بر خا لقش حمد و ثنا می کر د ا مام 
فر ق آن زندا ن با این یک زمین آ سما ن است  

----------------------

در قسا و ت بد تر از ها رو ن با شد بعثیا ن  
مانع طا عا ت وا جت حتی آنجا  کا فر ا ن است   

--------------------------------

ما همه چشم ا نتظار یم یو سف  زهرا بیا ید
چشم امید همه بر آن اما م  انس وجان است 

--------------------------

وای بر آن مادری را بچه اش گشته اسیر  
دیده گا نش درفرا ق اوهمیشه نا گرا ن ا ست   

----------------------------

هراسیرآ ید به ایر ا ن می کند فو را سر ا غ 
یو سف گم گشته اش بیند بسو یش کی روان است  

---------------------

(( یا دگا ری )) شعر گفتن بر اسیرا  ن کا ر  نیست  
اما این مطلب بر ای ما درا ن  خیلی گران  است